Huisbezoek

Zo daar zijn we weer. Gister werd het weer even zeer duidelijk gemaakt dat we toch echt in Afrika zijn! Om er voor te zorgen dat we dat niet gaan vergeten ofzo.. Het begon zoals gewoonlijk. Lekker broodje jam en kopje thee, rustig wakker worden en we zouden om 9.00 uur ongeveer opgehaald worden. Vandaag gingen we een huisbezoek doen, en wel die van Catherine, het oudste meisje van het center. Na wat heen en weer gerij tussen het center en het hoofd bureau gingen we dan echt op weg naar het thuis van Catherine. De weg was weer zoals ze hier allemaal zijn, hobbelig veel gaten en stoffig. Niets bijzonders dus. Na een tijdje (1,5 uur) sloegen we een smal paatje in met aan beide kanten doorn takken. Tim en ik zaten allebei zo te kijken van: zonde van de laklaag!! En de rest vond er niets bijzonders aan. Na een tijdje door de doorns waren we er! Er stonden drie zelfgebouwde hutjes. (typisch Afrikaanse, hout met klei wanden, stro daken en veel gaten) Hier wonen de moeder, broers en zus van Catherine. In een van de hutjes ligt haar moeder in een bed, een onwijs mager, grijs en verzwakt vrouwtje. Ze was ongeveer 55 (veel mensen weten niet eens precies hoe oud ze zijn) , maar zag als rond de 100 jaar. Vergroeide handen en kon zelf niet meer staan, laat staan lopen. Had dit even niet verwacht toen ik het hutje in liep, ik dacht gewoon even kijken hoe dat hutje er van de binnenkant uit ziet. Dus schrok er wel een beetje van. Maar deze vrouw was wel gewoon nog goed bij kennis en kwam voor de rest goed over. We gingen met ze alle in een rondje onder een boom zitten, op heerlijke houten stoeltjes (ahum..) gelukkig duurde het maar twee uur. Het hele gesprek was in Kikamba, en verstond er dus geen bal van. Daarnaast was het een van de warmste dagen tot nu toe, en ook nog van 12 uur tot 2 uur (warmste stukje van de dag) we gokken zo'n 35 graden in de schacuw. Kortom de tijd vloog! haha. Maar het had evengoed wel wat om er zo bij te zijn. Achteraf is ons wel verteld waar het allemaal over ging. De huisbezoeken zijn om de familie van de kinderen ook te steunen, en ook in de gaten te houden. Omdat ze meestal zover van het centrum van de stad liggen kijkt niemand naar ze om. De vader van Catherine woont 100 meter verder op met zijn nieuwe vrouw (nummero 7!) en heeft voldoende eten en land, maar zorgt niet voor zijn vorige vrouw of kinderen. Deze man heeft totaal 70 kids! Bizar… Maar die kwamen we op de terug weg ook tegen, en de zuster heeft even een hartig woordje met hem gesproken. Man boos, wij gingen weer verder. Dit is dus de achtergrond van één van de kinderen, maar waarschijnlijk hebben ze allemaal ongeveer zo’n verhaal. Erg zielig dus.

We moesten ook nog langs een paar scholen om het schoolgeld te betalen voor sommige jongeren die worden gesteund door de kerk. Een erg leuk gezicht als er zo’n 50 koppies uit de ramen hangen en er wordt ‘Mzungu’ geroepen, haha. Tim was wat foto’s aan het maken van die school en het hoofd van de school liep ook rond. Of we een foto wilde van de jongens bij elkaar, natuurlijk willen we dat! En hij zorgde ervoor dat iedereen netjes voor de school poseerde. De zusters zeiden dat we ons even moesten voorstellen en ze moesten aanmoedigen om de studie af te maken. Tim sprak de mooie woorden: ‘I wish you the best for the future, and God’s bless you all!’ Nou toen had hij het gemaakt en waren ze allemaal zeer vereerd.

Door naar de volgende school, daar zat een gehandicapte jongen en deed het erg goed op school. Omdat het weggetje naar Catherine’s huis nog als slecht was (meer een weg voor Jeep’s ofzo) hadden wij een lekkende olietank. Daar kwamen we pas achter bij de tweede school. Ondertussen was alle olie eruit en reed de auto niet meer. Dat is dus al de tweede auto die het begeeft! De zusters wat rond bellen en iemand zou komen vanuit Kitui, dit was nog zo’n 1,5 rijden (ondertussen was het al 4 uur) Wij besloten even wat te gaan eten. In een soort van hutje/schuurtje hebben we chapati gegeten. Om ongeveer 8 uur was er iemand die de auto kon maken, na een half uurtje sleutelen was hij gemaakt! Toen nog terug, over een weg wat te vergelijken is met het gevoel alsof je over een wildrooster rijd. Erg chill dus haha… Het busje begon steeds meer te loeien en steeds langzamer te rijden. Chauffeurs gewisseld, en we konden alleen nog maar 30 tot 40 rijden (in plaats van de gebruikelijke 70 tot 80). Hierdoor duurde het wat langer. Auto naar de garage gebracht, overgestapt in een andere auto en uiteindelijk om kwart over 10 thuis. Het enigste wat ik er over kan zeggen is Hakuna matata en welcom in Africa!
Op deze manier kan je wel eens echt praten met de mensen met wie je bent. De zusters stelde allemaal vragen over Nederland, en waarom we naar Kenia zijn gereisd. Wij zijn ook weer veel te weten gekomen over de zusters.

Het weekend was erg rustig, niet veel gedaan. Zaterdag een filmpje gekeken, met chips! Er stond op chees-onion, maar het hing een beetje tussen naturel en paprika chips in. Maakt niet uit, wij hadden chips!
Maandag zijn we er achter gekomen dat niet alle jongens zo lief zijn zoals ze er uit zien (dat wisten we ook wel, maar werd nog even duidelijk) één van de jongens had een kapmes meegenomen van het center en verkocht in het centrum. Ook worden allerlei stukjes metaal losgezaagd om te verkopen. Daarnaast waren een aantal golfplaten meegenomen vanaf het dak. (rollen van ruim 2 meter breed) Bizar. De jongens zijn er stevig op aangesproken en moesten beloven dit niet meer te doen. Steeds werd herhaald dat ze hier zijn gekomen met de belofte om te veranderen. En wanneer je dingen steelt verander je niet, en maak je je beloften niet waar.

Deze week/weekend misschien nog naar Thika voor de fourteen falls, schijnt wel mooi te zijn! Ben benieuwd.

Dit was het weer voor even!
Groetjes Kelly