Twintig past precies..

Hier weer een berichtje uit het steeds groener wordend Kenia. Het regenseizoen is echt in volle gang, de wegen worden steeds slechter en het wordt een grote baggerzooi, maar de bomen zijn weer groen! We komen er ook achter dat sommige wegen ook een soort van geasfalteerd zijn, terwijl ze voor de regen gewoon helemaal van zand waren.

Deze week ben ik begonnen met Munthi te leren schrijven. Munthi is een meisje van 9 jaar en is nog nooit naar school geweest. Ze kon daarom ook niet schrijven, geen letters en geen cijfers. Ze spreekt alleen Kikamba. Er zijn hier drie hoofdtalen, 1. Kikamba, dit spreekt iedereen hier (de moedertaal) dit is de taal van de Akamba’s dat is de stam die hier leeft, 2. Kiswahili, dit de nationale taal en wordt op school aangeleerd, en dan heb je nog 3. Engels, wordt ook op school aangeleerd, alleen in de hogere groepen dan Kiswahili. Dit meisje spreekt dus alleen Kikamba, omdat ze nooit naar school is geweest. Ik spreek het zelf ook niet dus dat maakt het wel wat lastiger. Maar we komen er wel, ik ben begonnen bij de ‘a’. Ik heb hem eerst een aantal keer voor geschreven, zeer langzaam zodat ze de beweging kon zien. Toen mocht ze het zelf proberen. Het leek overal op, behalve op een ‘a’. Toen heb ik het in stapjes gedaan. Eerst een rondje en daarna een streepje. Na een aantal keer proberen en een aantal keer haar verbeterd te hebben begon ze het door te krijgen. Daarna heb ik haar nog een hele regel ‘a’ laten schrijven. Hierdoor kreeg ze het helemaal door en ging het steeds makkelijker schrijven. Het maakte haar wel weer wat nonchalanter, maar na haar te verbeteren zag het er weer beter uit. Dus met veel geduld komen we er wel! Het doel is dat ze het hele alfabet kan schrijven en de cijfers 0 tot en met 9. Zou leuk zijn als het lukt! Ik ben in ieder geval al trots!

Munthi is een heel verlegen meisje, dat zag je zelfs in het schrijven. Ze begon heel klein en hakkelig, maar dit wordt ook steeds groter en losser uit de pols. Nog het verre weg van een normaal handschrift maar er zit verbetering in. Je ziet gewoon het zelfvertrouwen groeien tijdens het schrijven. Ze begint dan hele verhalen in het Kikamba tegen mij, terwijl ze in het begin geen woord zei. Ik doe veel met gebaren en voordoen. Soms staat er iemand bij die wat Engels spreekt en die vertaalt dan wat tips.

De grote school vakantie is hier begonnen, daarom zijn er nu wat ouderen die naar school gaan ook op het project. Zij komen ook van de straat en begonnen ooit ook met de 8 maanden in het center. Met deze jongeren is het een stuk makkelijker communiceren, omdat zij wel goed Engels spreken. Dit maakt het ook wel weer leuk, omdat je nu wat meer van de jongeren te weten kan komen. Wat ze willen worden, en wat hun dromen zijn. Veel hebben grootse plannen om chirurg of een andere arts te worden. Maar ook zijn er de plannen om ook zo’n huis/center te beginnen voor wees- of straatkinderen. Erg mooi om te horen, en ik hoop dat het hun ook gaat lukken!

We gaan bijna elke dag met de Boda-boda naar het center, de motortaxi. Het blijft toch apart, mannetjes met helmen (als ze er al een op hebben) die veel te groot zijn. Daarom hebben ze er een dikke capuchon, twee petjes of gewoon een dik stuk kleed over hun hoofd en daarover hun helm. Ik vraag me ook nog steeds af of het een goed teken is als een helm op hebben, omdat ze nog iets van de regels volgen. Of dat het juist slecht is, omdat ze al een paar keer gevallen zijn of iets dergelijks. We stappen meestal gewoon op een van de eerste die we tegen komen, met of zonder helm.

Gisteren (zaterdag) zijn we naar houtsnijders geweest in een dorpje ongeveer een uur verderop en naar een groepje sieradenmakers, ongeveer 10 minuten verderop. We gingen samen met Sophie (huisgenootje van Aimee) en Mercy (Keniaanse buddy van Sophie). We gingen met de matatu, dit is een klein busje waar officieel 14 mensen in kunnen. Naja er zijn 14 stoelen, laten we het zo zeggen. Wanneer we richting de matatu’s liepen begon ineens iedereen te zeggen dat we in hun busje moesten. Ik had geen idee welk busje ons naar de houtsnijders zouden brengen, dus volgde we Mercy maar. Het busje die het meeste uit elkaar viel moesten we natuurlijk hebben! Ik heb even geteld en we zaten er met 20 mensen in. Eerst met 19, ik zat al behoorlijk krap, met ze vieren op het voorste bankje, het kwam er op neer dat ik maar voor de helft kon zitten. We gingen rijden, naja werden aangeduwd, sprong er nog een kerel bij! Die was om het geld af te rekenen. Hij hing eerst half uit het busje, maar hij besloot toch maar binnen te komen en hing half over me heen, haha. De deur van het busje kon niet dicht, er zat nog een gleuf van 10 centimeter tussen en ik was blij dat we hem aan het einde van de rit nog hadden, want hij raakte nog al eens de grond tijdens het rijden. Ook zat het voorraam vol met barsten, en de vering was ook ver te zoeken. Na een tankbeurt waarbij de motor moest blijven draaien (want anders moest hij weer aangeduwd worden) gingen we weer verder. Bij elke hobbel schraapte de onderkant van de auto de grond, maar na een uur opgevouwen te zitten hobbelen waren we heelhuids aangekomen bij de houtsnijders. We waren even bang dat dit numero drie zou zijn van ons lijstje van de stukke auto’s in Kenia, maar dat viel gelukkig mee!

Deze busjes zie je heel vaak hier rijden. Ook geiten en kippen gaan gewoon mee. Busjes helemaal vol gestouwd met kolen, zodat het achterraam geknapt was, want er kan er altijd nog wel een extra bij! Ook gewoon geitjes op het dak (staand) maar wel vastgebonden, ja dat zal je in Nederland nooit zien!

In een hokje ergens achteraf zaten een aantal mannen met een kleedje voor hun met de meest prachtige houtsnijwerken! Echt super mooi. Sophie is bezig om een fairtrade bedrijfje op te zetten, waaronder ze houtsnijwerken gaat verkopen. Ze vertelde dat dit kwalitatief echt de beste zijn hier. Ik heb een aantal dingetjes gekocht, een masker, een giraffe en een olifantje MET slachttanden! Haha. Ik heb niet zulke grote dingen mee, omdat ik het waarschijnlijk in me backpack moet meenemen, ook tijdens het reizen. Dus het kan niet te zwaar of te groot zijn.

Toen we weer terug wilde gaan met de matatu werd er bijna gevochten om ons binnen in het busje te krijgen. Zelfs Mercy was er klaar mee, en een van de houtsnijders heeft er voor ons een gekozen en een prijs afgesproken. Dit was een veel beter busje! We hadden met ze vieren de achterbank, we konden alleen niet rechtop zitten, omdat we te groot waren. Maarja dan maar krom zitten. Na een tijdje rijden kwamen we bij de sieradenmakers, Sophie ging door naar Kiui want ze was niet zo lekker geworden door al dat hobbelen. Vincent was ook naar de sieradenmakers gekomen om nog wat kettingen te halen. Er zaten een aantal vrouwen in een schuurtje met allemaal kettingen, armbanden en andere sieraden. Hiermee is Sophie ook bezig een te handelen. Hier ook wat leuke dingetjes gekocht en weer op de boda-boda naar huis. Vincent en Tim samen op één en ik samen met Mercy. Doordat de wegen niet zo best meer zijn, is dat ook een stuk spannender geworden! Maar er rijden er hier nog steeds veel, en gaat allemaal gelukkig nog gewoon goed.

We zijn alweer over de helft van de stage! Nu nog drie weken stage en dan gaan we reizen, we zijn druk bezig met de voorbereidingen en we hebben er erg zin in. We gaan eerst wat reizen in Kenia, we halen Martina op uit de buurt van Kisumu en reizen dan terug naar Nairobi, steken de grens over naar Tanzania. Daar sluiten er nog twee meiden aan, Kelly en Marie. En daar gaan we dan eerst een safari doen, en dan richting de kust, Zanzibar en dan weer naar Nairobi om weer terug te vliegen naar Nederland.

Dat was het weer voor even!

Groetjes Kelly